Pracownik świadczy pracę w godzinach 9.00 - 17.00.
Jeżeli powrót z delegacji przypadnie w godzinach nocnych, podróż służbowa zakończy się o godzinie 24:00 i w trakcie podróży pracownik nie mógł korzystać z wypoczynku, bo nie podróżował w wagonie sypialnym, lecz zwykłym, to na którą godzinę powinien się stawić w pracy nazajutrz?
Pora nocna wskazana przez regulamin pracy przypada w godzinach 22.00 - 6.00.
Czy pracownik powinien się stawić w pracy po 11 godzinach od zakończenia podróży, tj. o godzinie 11.00? Do której godziny powinien świadczyć pracę w tym dniu, do 17.00, czy do 19.00 - odpracowując przesunięcie rozpoczęcia pracy?
Przepisy prawa pracy nie stanowią wprost jak należy postąpić w opisanej sytuacji. W podobnym przypadku wypowiadał się jednak SN i uznał, że pracownikowi należy się dzień wolny albo dodatkowe wynagrodzenie. Wydaje się, ze najwłaściwsze byłoby zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy następnego dnia. Jeśli jednak pracodawca wezwie go do pracy na godzinę 11.00, to nie może żądać odpracowania godzin od 9.00 do 11.00. Za dwie godziny należy się pracownikowi wynagrodzenie przestojowe, o którym mowa w art. 81 k.p. a ewentualna praca w godzinach 17.00 - 19.00 byłaby pracą w godzinach nadliczbowych.
Odbycie podróży służbowej w godzinach nocnych, zakończonej w takim czasie, że do rozpoczęcia pracy nie upłynęło 8 godzin, w warunkach uniemożliwiających odpoczynek nocny, usprawiedliwia nieobecność w pracy (rozporządzenie Rady Ministrów z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy; Dz. U. Nr 60, poz. 281).
W każdej dobie pracownikowi przysługuje prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku oraz do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku w każdym tygodniu (art. 132 i 133 k.p.). SN w wyroku z dnia 23 czerwca 2005 r. stwierdził, że jeśli czas spędzony w drodze z delegacji narusza ustaloną w kodeksie pracy normę 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku na dobę, to pracownikowi należą się dni wolne, albo dodatkowe wynagrodzenie (II PK 265/04).
Jeżeli powrót z delegacji przypadnie w godzinach nocnych, podróż służbowa zakończy się o godzinie 24:00 i w trakcie podróży pracownik nie mógł korzystać z wypoczynku, bo nie podróżował w wagonie sypialnym, lecz zwykłym, to na którą godzinę powinien się stawić w pracy nazajutrz?
Pora nocna wskazana przez regulamin pracy przypada w godzinach 22.00 - 6.00.
Czy pracownik powinien się stawić w pracy po 11 godzinach od zakończenia podróży, tj. o godzinie 11.00? Do której godziny powinien świadczyć pracę w tym dniu, do 17.00, czy do 19.00 - odpracowując przesunięcie rozpoczęcia pracy?
Przepisy prawa pracy nie stanowią wprost jak należy postąpić w opisanej sytuacji. W podobnym przypadku wypowiadał się jednak SN i uznał, że pracownikowi należy się dzień wolny albo dodatkowe wynagrodzenie. Wydaje się, ze najwłaściwsze byłoby zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy następnego dnia. Jeśli jednak pracodawca wezwie go do pracy na godzinę 11.00, to nie może żądać odpracowania godzin od 9.00 do 11.00. Za dwie godziny należy się pracownikowi wynagrodzenie przestojowe, o którym mowa w art. 81 k.p. a ewentualna praca w godzinach 17.00 - 19.00 byłaby pracą w godzinach nadliczbowych.
Odbycie podróży służbowej w godzinach nocnych, zakończonej w takim czasie, że do rozpoczęcia pracy nie upłynęło 8 godzin, w warunkach uniemożliwiających odpoczynek nocny, usprawiedliwia nieobecność w pracy (rozporządzenie Rady Ministrów z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy; Dz. U. Nr 60, poz. 281).
W każdej dobie pracownikowi przysługuje prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku oraz do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku w każdym tygodniu (art. 132 i 133 k.p.). SN w wyroku z dnia 23 czerwca 2005 r. stwierdził, że jeśli czas spędzony w drodze z delegacji narusza ustaloną w kodeksie pracy normę 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku na dobę, to pracownikowi należą się dni wolne, albo dodatkowe wynagrodzenie (II PK 265/04).