Ostatnie zmiany związane ze wsparciem w razie niepełnosprawności członków rodziny weszły w życie 1 stycznia 2013 r. Rząd chce znowu zreformować system pomocy i uzależnić wysokość świadczenia pielęgnacyjnego od stopnia samodzielności (bądź niesamodzielności) osoby, na którą przysługuje wsparcie. Wedle projektu, jeśli urzędnik uzna, że niepełnosprawny członek rodziny jest na tyle sprawny, że może wykonać wiele czynności samodzielnie, to opiekunowi będzie się należało świadczenie pielęgnacyjne, ale w niższej wysokości. Bez zmian ma zostać warunek uprawniający do świadczenia: rodzice lub opiekunowie, którzy otrzymują pomoc nie będą mogli dodatkowo dorabiać do świadczenia. Najniższa wysokość wsparcia ma wynieść 620 zł. Jeśli w wyniku dodatkowych ustaleń zostanie stwierdzony duży stopień niesamodzielności dziecka, wówczas opiekun będzie mógł liczyć na wyższe świadczenie. Wysokość świadczenia będzie stopniowo rosła. Rząd planuje, że w 2017 r. jego górna granica będzie wynosiła tyle samo, co minimalne wynagrodzenie. Przyznanie świadczenia nie będzie zależało od dochodu. Z katalogu świadczeń rodzinnych zniknie specjalny zasiłek opiekuńczy, który wprowadzono niedawno, bo 1 stycznia 2013 r. Wydaje się, że zmiany będą korzystne dla opiekunów członków rodzin osób, które stały się niepełnosprawne w dorosłym już życiu. Teraz przysługuje im 520 zł specjalnego zasiłku opiekuńczego, pod warunkiem że dochód na osobę w rodzinie nie przekroczy minimum określone w ustawie o świadczeniach rodzinnych obliczane jak do przyznania zasiłku rodzinnego i dodatków do niego. Obecnie, świadczenie pielęgnacyjne przysługuje matce albo ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka oraz rodzinie zastępczej a także pozostałej rodzinie, o ile zrezygnują oni z zatrudnienia by opiekować się osobą z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo z orzeczeniem o niepełnosprawności ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby; z powodu znacznie ograniczonej możliwości samodzielnej egzystencji. Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 lat. Wsparcie nie należy się m. in. jeśli osoba sprawująca opiekę ma przyznaną emeryturę, rentę, rentę rodzinną, socjalną, zasiłek stały, nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne. Wsparcie nie zostanie przyznane również m. in. wówczas gdy osoba wymagająca opieki ma męża lub żonę, chyba że współmałżonek jest niepełnosprawny w znacznym stopniu, albo gdy została umieszczona w niespokrewnionej rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w placówce zapewniającej całodobową opiekę.