Pracodawca zawarł z powódką (ur. 3.04.1954 r.) umowę o pracę na czas określony: od 1 lutego 2011 r. do 31 stycznia 2013 r. Jednak już 10 maja 2011 r. rozwiązał z nią umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP, z zarzutem odmowy wykonania polecenia służbowego. W I instancji sąd uwzględnił jej powództwo. Stwierdził, że rozwiązanie umowy nie było zasadne, przywrócił pracownicę do pracy i zasądził jej wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, jako że korzystała z ochrony zatrudnienia z art. 39 KP.
Jednak po apelacji pracodawcy, sąd okręgowy zasądził na rzecz pracownicy odszkodowanie - 18.624,54 zł, i oddalił jej powództwo o przywrócenie do pracy. Sąd podzielił stanowisko sądu rejonowego, że nie doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Stwierdził jednak, że zakaz wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę nie dotyczy umowy o pracę zawartej na czas określony, która uległaby rozwiązaniu przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego. Zdaniem sądu, ochrona przed zwolnieniem dotyczy tylko takich pracowników, który osiągną wiek emerytalny podczas zatrudnienia. W tym wypadku umowa miała się zakończyć 31 stycznia 2013 r., a powódka nabyłaby prawo do emerytury 3 kwietnia 2014 r.
Pracownica złożyła skargę kasacyjną, w której zarzuciła m. in. naruszenie art. 39 KP. Sąd Najwyższy stwierdził, że zarzut jest zasadny, ale nie ma to wpływu na wynik sprawy. SN stwierdził, że ochrona zatrudnienia z art. 39 KP zakazuje wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony zawartej na czas upływający przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego. Jednakże występuje to pod dwoma warunkami: osiągnięcia wieku przedemerytalnego, krótszego od emerytalnego o 4 lata i posiadania okresu zatrudnienia, który umożliwia uzyskanie prawa do emerytury wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego. Wykładnia art. 39 KP nie wprowadza dodatkowego warunku, że ochrona obejmuje tylko umowy o pracę na czas określony zawarte na czas nie krótszy niż pozostały do osiągnięcia wieku emerytalnego. Ponadto nieuprawnione jest wniosek, że skoro art. 39 KP używa zwrotu „okres zatrudnienia”, to wszystkie warunki muszą być spełnione w ostatnim zatrudnieniu. „Okres zatrudnienia” oznacza ogólny pracowniczy staż pracy uprawniający do emerytury. Chodzi bowiem o prawo do emerytury wynikające ze stażu emerytalnego (lub okresów składkowych i nieskładkowych według odpowiednich przepisów emerytalnych).
Natomiast przywrócenie powódki do pracy nie ma podstawy w prawie materialnym, bo wyrok zapadł już po okresie, na który umowa została zawarta (art. 59 KP). Dlatego SN oddalił skargę kasacyjną.
Wyrok z 18 grudnia 2014 r., II PK 50/14Pracodawca zawarł z powódką (ur. 3.04.1954 r.) umowę o pracę na czas określony: od 1 lutego 2011 r. do 31 stycznia 2013 r. Jednak już 10 maja 2011 r. rozwiązał z nią umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP, z zarzutem odmowy wykonania polecenia służbowego. W I instancji sąd uwzględnił jej powództwo. Stwierdził, że rozwiązanie umowy nie było zasadne, przywrócił pracownicę do pracy i zasądził jej wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, jako że korzystała z ochrony zatrudnienia z art. 39 KP.
Jednak po apelacji pracodawcy, sąd okręgowy zasądził na rzecz pracownicy odszkodowanie - 18.624,54 zł, i oddalił jej powództwo o przywrócenie do pracy. Sąd podzielił stanowisko sądu rejonowego, że nie doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Stwierdził jednak, że zakaz wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę nie dotyczy umowy o pracę zawartej na czas określony, która uległaby rozwiązaniu przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego. Zdaniem sądu, ochrona przed zwolnieniem dotyczy tylko takich pracowników, który osiągną wiek emerytalny podczas zatrudnienia. W tym wypadku umowa miała się zakończyć 31 stycznia 2013 r., a powódka nabyłaby prawo do emerytury 3 kwietnia 2014 r.
Pracownica złożyła skargę kasacyjną, w której zarzuciła m. in. naruszenie art. 39 KP. Sąd Najwyższy stwierdził, że zarzut jest zasadny, ale nie ma to wpływu na wynik sprawy. SN stwierdził, że ochrona zatrudnienia z art. 39 KP zakazuje wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony zawartej na czas upływający przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego. Jednakże występuje to pod dwoma warunkami: osiągnięcia wieku przedemerytalnego, krótszego od emerytalnego o 4 lata i posiadania okresu zatrudnienia, który umożliwia uzyskanie prawa do emerytury wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego. Wykładnia art. 39 KP nie wprowadza dodatkowego warunku, że ochrona obejmuje tylko umowy o pracę na czas określony zawarte na czas nie krótszy niż pozostały do osiągnięcia wieku emerytalnego. Ponadto nieuprawnione jest wniosek, że skoro art. 39 KP używa zwrotu „okres zatrudnienia”, to wszystkie warunki muszą być spełnione w ostatnim zatrudnieniu. „Okres zatrudnienia” oznacza ogólny pracowniczy staż pracy uprawniający do emerytury. Chodzi bowiem o prawo do emerytury wynikające ze stażu emerytalnego (lub okresów składkowych i nieskładkowych według odpowiednich przepisów emerytalnych).
Natomiast przywrócenie powódki do pracy nie ma podstawy w prawie materialnym, bo wyrok zapadł już po okresie, na który umowa została zawarta (art. 59 KP). Dlatego SN oddalił skargę kasacyjną.
Wyrok z 18 grudnia 2014 r., II PK 50/14
Omówienie orzecznictwa pochodzi z Serwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych