Pytania pochodzą z Serwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

Czy kobieta w ciąży może prowadzić samochód służbowy?

Muszą być one potwierdzone orzeczeniem lekarskim wydanym w formie zaświadczenia przez lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami.

Stosownie do art. 176 § 1 ustawy z 26.06.1974 r. - Kodeks pracy – dalej k.p., kobiety w ciąży i kobiety karmiące dziecko piersią nie mogą wykonywać prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia, mogących mieć niekorzystny wpływ na ich zdrowie, przebieg ciąży lub karmienie dziecka piersią.

[-DOKUMENT_HTML-]

Są to prace związane z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, w tym ręcznym transportem ciężarów, lub prace mogące mieć niekorzystny wpływ ze względu na sposób i warunki ich wykonywania. Wykaz tych prac zawiera załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 3.04.2017 r. w sprawie wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziecko piersią. Z treści załącznika nie wynika zakaz prowadzenia pojazdów służbowych przez pracownice w ciąży. Stąd też należałoby przyjąć, że jedyną podstawą takiego zakazu byłoby zaświadczenie lekarskie wydane na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z 3.03.2006 r. w sprawie sposobu i trybu wydawania zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania dotychczasowej pracy przez pracownicę w ciąży lub karmiącą dziecko piersią – dalej r.p.z.p.w. Zaświadczenie to wydaje lekarz, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 229 k.p., na wniosek pracownicy, pracodawcy albo z własnej inicjatywy.

Zgodnie z § 3 pkt 4 r.p.z.p.w., zaświadczenie lekarskie zawiera stwierdzenie przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania dotychczasowej pracy przez pracownicę w ciąży lub karmiącą dziecko piersią uzasadniających:

a)

przeniesienie pracownicy do innej pracy, a jeżeli jest to niemożliwe, zwolnienie ją na czas niezbędny z obowiązku świadczenia pracy albo

b)

zmianę warunków pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy lub skrócenie czasu pracy lub przeniesienie pracownicy do innej pracy, a jeżeli to niemożliwe, zwolnienie jej na czas niezbędny z obowiązku świadczenia pracy.