Warunkiem uzyskania prawa do trzynastki jest przepracowanie u danego pracodawcy w ramach stosunku pracy co najmniej sześciu miesięcy w danym roku kalendarzowym. Wówczas dodatkowe wynagrodzenie roczne należne pracownikowi liczymy proporcjonalnie do okresu przepracowanego w trakcie roku kalendarzowego - ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników sfery budżetowej – dalej u.d.w.r.

Analizując kwestie związane z nabyciem prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego należy zwrócić uwagę na kwestie związane z liczeniem okresów zatrudnienia.

W zakresie ustalania prawa do uprawnień pracowniczych w orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, że sposobu liczenia terminów określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny - dalej k.c. nie stosuje się do okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych (m.in. postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2009 r., II PK 223/09). W uzasadnieniu do tego orzeczenia SN stwierdził, że "w judykaturze utrwalony jest pogląd, że sposób liczenia terminów określonych w przepisach kodeksu cywilnego nie ma zastosowania do okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych (zob. uchwała SN z dnia 21 maja 1991 r., I PZP 16/91, wyrok SN z dnia 19 grudnia 1996 r., I PKN 47/96). W uzasadnieniach tych orzeczeń podniesiono, że m.in. "w prawie pracy ustanowione są odrębne od cywilnych reguły liczenia terminów (okresów), zwłaszcza w związku z wprowadzeniem ustawowych okresów i terminów wypowiedzenia umów, w celu doprowadzenia do takiego stanu, by dzień, w którym zwyczajowo zatrudnia się pracowników, nie nakładał się (nie pokrywał się) na dzień, w którym rozwiązuje się stosunek pracy, a jedynie dzień ten bezpośrednio poprzedzał". Podobne stanowisko w tej sprawie reprezentuje Departament Prawa Pracy w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, który w piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r. stwierdził, że "zasady obliczania okresu pracy warunkującego nabycie uprawnień pracowniczych są zawarte w postanowieniach prawa pracy (choć nie wprost) i odbiegają od reguł prawa cywilnego. Dlatego też staż pracy obliczany w miesiącach i latach upływa w przeddzień dnia odpowiadającego liczbie dnia początkowego, a nie w dniu odpowiadającym liczbie lub nazwie dnia początkowego".

Przykład: Pracownik pracował w Ministerstwie Rolnictwa od dnia 13 stycznia 2012 r. do dnia 12 lipca 2012 r. Czyli w 2012 r. przepracował wymagane sześć miesięcy do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Przedstawiając powyższe należy zwrócić uwagę na fakt, iż w inny sposób niż przedstawiony powyżej należy liczyć okres uprawniający do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w sytuacji gdy pracownik pracował u danego pracodawcy klika razy w ciągu roku (czyli tak jak w przedstawionym przykładzie w pytaniu) a pomiędzy poszczególnymi umowami o pracę były przerwy. W tej sytuacji sumujemy wszystkie dni przepracowane w danym roku a do obliczeń należy przyjąć, że miesiąc ma 30 dni. Do zliczania terminów niepozostających w ciągłości odnosi się art. 114 k.c., zgodnie z którym jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za 30 dni, a rok za 365 dni.

Warto także przeanalizować czy na fakt nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego mają wpływ przerwy w zatrudnieniu w ciągu danego roku kalendarzowego. Z orzecznictwa SN wynika, iż bez znaczenia jest to czy dany pracownik przepracował minimum sześć miesięcy bez przerwy, czy też na okres ten składało się kilka umów o pracę z tym samym pracodawcą, nawet jeśli pomiędzy umowami o pracę występowały przerwy (zob. uchwała SN z dnia 7 września 1995 r., I PZP 23/95).